Bakı, AzerPress:
Hüseyn ibn Əli əl-Haşimi İstanbulda anadan olub. Haşimi Zevi Avn sülaləsindən olan Şərif Əli Paşanın oğlu və Məkkə əmiri Məhəmməd b. Əbdülmuin İbn Avnin nəvəsidir. O, babasının son əmirliyi dövründə, 1856-1858-ci illər arasında Məkkədə qaldı, 1858-ci ildə isə İstanbula qayıtdı. 1861-ci ildə atasının ölümündən sonra əmisi Əmir Abdullahın yanına Məkkəyə getdi. Təhsilini burada tamamladı və 1880-ci ildə Zevi Zeyd ailəsindən olan Əbdülmüttəlib b. Qalib əmir təyin edildikdən sonra İstanbula gəldi. 1908-ci ilin oktyabrında Məkkə əmiri Şərif Əli vəzifəsindən azad edilərək yerinə əmisi Abdullah Paşa b. Məhəmməd təyin edildi. Lakin Abdullah Hicaza köçməzdən əvvəl vəfat etdikdən sonra uzun müddət vəzir rütbəsi ilə Dövlət Şurasının üzvü olan Şərif Hüseyn 1908-ci ilin noyabrında Məkkəyə əmir təyin edildi. 1908-ci ilin dekabrında Məkkəyə çatan Əmir Hüseynin ən mühüm vəzifəsi Hicaz dəmir yolundan istifadə nəticəsində gəlirlərini itirən bədəvilərin üsyanını yatırtmaq və zəvvarların təhlükəsizliyini təmin etmək idi. Əmir Hüseyn zəvvarların təhlükəsizliyini təmin etmək üçün kifayət qədər hərbi dəstək ala bilmədiyi üçün 1909-cu ilin yanvarında istefa verən Əmir-i Hacı Əbdürrəhman Yusifin yerinə qardaşı Nasir və oğlu Abdullahı təyin etdi və zəvvarların Şama təhlükəsiz qayıtmasını təmin edərək həm mərkəzi hökumətin, həm də bədəvi qəbilələrinin rəğbətini qazandı.
1909-cu ilin yazından etibarən əyalətin yüksək vəzifəli bürokratları ilə fikir ayrılıqları və xüsusilə yerli İttihatçılar tərəfindən nəşr olunan “Şəmsü’l-hakika” qəzetinin çapı və məzmunu ilə bağlı şikayətləri barədə İstanbula xəbər verən Əmir Hüseynin özünə müxalifət məmurlarını qorumaqda ittiham edilən vali Fuad Paşa 1909-cu ilin oktyabrında vəzifəsindən uzaqlaşdırıldı və yerinə Bağdad valisi Şövkət Paşa təyin edildi. Şərif Hüseynin göndərilmələrində israr etdiyi Həsən Məkki və Abdulla Qasımın 1910-cu ilin fevralında keçirilən ara seçkilərdə vəzifəyə gətirilib getməsi və 1910-cu ilin iyulunda Mədinənin Hicaz vilayətinə bağlı sancaq statusundan daimi mühafizə statusu ilə müstəqil sancaq statusuna köçürülməsi onu məmnun etmirdi. Bu mərhələdə İttihad və Tərəqqi Komitəsinə qarşı çıxmadan öz gücünü artırmaq siyasətini davam etdirdi. Mədinə keşikçilərinin dəstəyi olmadan 1910-cu ilin iyulunda Qasım bölgəsinin vergilərini toplamaq adı altında İbn Səuda qarşı hərbi əməliyyat keçirdi. Bu həm də Qasim bölgəsinin qəbilələri arasında güc nümayişi demək idi və o, onların İbn Səuda deyil, ona itaət etmələrini istəyirdi. 1912-ci il seçkilərində İttihadçıların hakimiyyətinim zəifləməsi Şərif Hüseynin xeyrinə oldu.
Birinci Dünya Müharibəsindən əvvəl Şərif Hüseynlə İttihad və Tərəqqi Komitəsi və onların bölgədəki təmsilçiləri, Mədinə keşikçiləri ilə Hicaz valisi arasında gərginlik artırdı. Osmanlı idarəsi əmiri səlahiyyətini Məkkə ilə məhdudlaşan bir məmur kimi görmək meylini göstərdiyi halda, Şərif Hüseyn bölgədə söz sahibi olduğunu qəbul etdirməyə çalışırdı. 1912-ci ilin yanvarında Xediv Abbas Hilmidən dəstək almaq üçün oğlu Abdullanı Qahirəyə göndərdi. Onun bu səfərdə ilk dəfə İngiltərə təmsilçisi Lord Kitçenerlə görüşdüyü bildirilir. 1912-ci ildən etibarən İttihadçıların mərkəzdə siyasi məsələlərə cəmləşməsi Şərif Hüseynə bölgədəki gücünü artırmağa imkan verdi. 1912-ci il seçkilərində o, iki oğlu Abdullah və Feysəli Məkkə və Ciddə təmsilçiləri kimi parlamentə göndərməyə nail olur. 1913-cü ildə Əsirə qarşı ikinci əməliyyatda uğur qazanması Şərif Hüseyni bölgədə daha güclü etdi. Birinci Dünya Müharibəsi ərəfəsində 1914-cü ilin yanvarında Hicaz valisi və komandiri təyin edilən Vehib Paşa ilə Şərif Hüseynlə arasında münasibətlər daha da gərginləşdi. Hər ikisi mərkəzin dəstəyini qazanmaqla digərinin gücünü məhdudlaşdırmağa çalışırdı. Vehib paşa Şərif Hüseynin müstəqil münasibətindən şikayətlənirdi və yəqin ki, onun ingilislərlə münasibətindən xəbərdar idi. O, 1914-cü ilin iyulunda Osmanlı İmperiyasını məhv etməyi hədəflədiyini əsas gətirərək əmirin vəzifədən azad edilməsini və yerinə Şərif Əlinin təyin olunmasını tələb etdi. O, hətta bəyan edib ki, Şərif Hüseynin İstanbulda olan və millət vəkili olan oğullarının paytaxtdan çıxmasına icazə verilməməsini bildirdi.
Müharibə başlayandan sonra Şərif Hüseyn rəsmi açıqlamalarında Osmanlı İmperatorluğuna sadiq qalacağını və üzərinə düşən vəzifəni yerinə yetirəcəyini bildirdi. Bu vaxt (1915-ci ilin fevralı) Hicazdakı qoşunların əksəriyyəti Süveyşə köçürüldü və əmiri yaxından izləyən Vehib Paşa Üçüncü Orduya təyin olunduğu üçün bölgəni tərk etdi. May ayında əmirin oğlu Feysəl Şamda Camal Paşanı ziyarət etdi və dəstəyini bir daha bildirdi. Bildirilir ki, bu səfər zamanı Feysəl ərəb separatçı hərəkatının bəzi üzvləri ilə görüşüb. Şərif Hüseyn iyulun 10-da Osmanlı İmperiyasına və xilafətə dəstəyini bəyan edərkən, daha sonra oğlu Abdullah vasitəsilə ingilislərlə danışıqlara başladı və bu, tarixə McMahon-Şərif Hüseyn məktubları (14 iyul 1915 – 30 yanvar 1916) kimi düşdü. Bu arada o, dövlətin ərəblərdən təşkil olunmuş hərbi hissələrin sayını artırmaq cəhdinin qarşısını almağa çalışırdı. O, cihad elan edilməsini dəstəkləməyib və Hicaz dəmir yolunun Məkkəyə qədər uzanmasının qarşısını almaq üçün səy göstərib. Baş verən hadisələrdən Osmanlı hökumətinin onu əmirlikdən çıxaracağından narahat olaraq o, ingilislərlə danışıqlar aparıb, ərəblərin Osmanlı İmperatorluğuna qarşı qiyam qaldıracağı təqdirdə İngiltərədən onun krallığını tanımasını istədi. Osmanlı İmperatorluğuna qarşı İngiltərə ilə əməkdaşlıq qərarı alındı və mümkün ərəb krallığının sərhədləri (şimalda Mersin və Adana xəttindən Birecik, Urfa, Mardin, Midyat və İran sərhəddinə, şərqdə Farsdan İran sərhədi) müəyyən edildi. Körfəz İrana, cənubda Ədən istisna olmaqla Hind okeanına, qərbdə Qırmızı dəniz və Mersinə qədər olan torpaqlar). Şam protokolu kimi tanınan bu müqavilə Şərif Hüseyn tərəfindən ingilislərə çatdırıldı; bu çərçivədə aparılan danışıqlar razılaşma ilə nəticələnib. İngilislər Çanakkale döyüşlərində yaşadıqları məyusluqdan sonra ilk vaxtlar strateji əhəmiyyət vermədikləri Şərif Hüseyn üsyanına diqqət yetirdilər. Bu yanaşmada Osmanlının Suriya və Kanal üzərində müdafiəsini zəiflətmək istəyi ilə yanaşı, ərəblərin xilafətə qarşı üsyanının İslam dünyasına mənəvi təsirinin İngiltərənin müharibə yükünü yüngülləşdirəcəyi fikri də rol oynadı. İngiltərə yalnız 1915-ci ilin noyabrında Şərif Hüseynlə apardığı danışıqlar barədə fransızlara məlumat verdi. 9-16 may 1916-cı ildə imzalanan Sykes-Picot Razılaşmasına əsasən, Suriyanın Akkadan şimala qədər bütün sahilləri, Adana və Mersin bölgələri Fransanın maraq dairəsi, Bağdad-Bəsrə arası ilə Dəclə-Fərat bölgəsi arasındakı ərazilər isə ingilislər üçün təyin olundu. Britaniyanın maraq zonaları kimi təyin olundu. Bu halda İngiltərənin əvvəllər ərəb krallığının sərhədləri daxilində hesab etdiyi bəzi bölgələr fransızların ixtiyarına buraxıldı. 1915-ci ilin dekabrında ingilislər Necd bölgəsinin əmiri İbn Səudla müqavilə bağladılar və əvvəllər Şərif Hüseynin suverenliyi altında qalan Fars körfəzinin cənub sahillərində Səudun hakimiyyətini qəbul etdilər.
Camal Paşanın 1915-ci ilin avqustunda və 1916-cı ilin mayında Beyrut və Şamda dövlətə xəyanətdə ittiham etdiyi bəzi ərəbləri edam etməsinin yaratdığı gərgin atmosferdən istifadə edən Şərif Hüseyn 1916-cı ilin iyununda Məkkədə üsyana başladı və 27 iyun tarixli bəyanatında İttihat və Tərəqqi idarəsini dinsizliklə günahlandıraraq üsyanını məşruhlaşdırmağa çalışmışdır. Ciddə iyunun 16-da, Taif isə sentyabrın 17-də ələ keçirildi. Beləliklə, Mədinə xaricindəki mühüm Hicaz şəhərləri üsyançıların əlinə keçdi (Mədinə 1919-cu ilin yanvarına qədər Osmanlı hakimiyyəti altında qaldı). Şərif Hüseyn 1916-cı ilin noyabrında özünü ərəb ölkələrinin kralı elan etdi. Lakin üsyan edəndə gözlədiyi dəstəyi tapa bilmədi. Bir çox yerlərdən bir-birinin ardınca verilən açıqlamalarda Şərif Hüseyn müsəlman dövlətinə qarşı ingilislərlə əməkdaşlıq etdiyinə görə vətənə xəyanətdə günahlandırılıb və lənətlənib. 1917-ci il Bolşevik İnqilabından sonra müharibədən çəkilən rusların 1916-cı il Sayks-Pikot müqaviləsini ifşa etməsi və Fələstin torpaqlarında yəhudi dövlətinin qurulmasını dəstəkləyən 1917-ci ilin noyabrında Balfour bəyannaməsi, Şərif Hüseynin gücünü zəiflədən hadisələrdən oldu.
Ərəblərin liderlik iddialarını zəiflədən bu irəliləyişlərə baxmayaraq, Şərif Hüseyn 1918-ci ilin oktyabrında Birinci Dünya Müharibəsinin sona çatması ilə ərəb krallığını qurmaq cəhdini davam etdirdi. Lakin 1919-cu il Paris sülh danışıqlarında gözlədiyi diqqət və dəstəyi görmədi və Hicazda nüfuzunu itirməyə başladı. O, Fələstin ərazilərini Britaniya mandatı altında tərk edən sülh sazişini qəbul etməyib. Bu arada o, Hicazın hökmranlığı ilə bağlı İbn Səudla münaqişəyə girdi. İngilislərin Şərif Hüseynin iki oğlundan Abdullahı İordaniya kralı, Feysəli isə İraq kralı etməsi Şərif Hüseynin ərəb dünyasındakı nüfuzunu sarsıtmışdı. O, 1924-cü il martın 6-da Türkiyədə xilafət ləğv edildikdən sonra özünü xəlifə elan etsə də, bu addım onun yaxın ətrafı istisna olmaqla, bütün İslam dünyasında reaksiya ilə qarşılandı. Məkkəni mühasirəyə alan Əbdüləziz b. onun xəlifəlik və xilafət iddialarına Səud tərəfindən son qoyuldu (16 oktyabr 1924). Əmir Hüseyn Əqabə yolu ilə Kiprə gedərək ingilislərə sığındı. Onun sürgün həyatı 1930-cu ildə xəstələnənə qədər davam etdi və oğlu İordaniya əmiri Abdullahın yanına getdi. Bir il sonra öldü və Qüdsdə dəfn edildi.
Şərif Hüseynin başlatdığı üsyan dövrün şəraitindən və sonrakı illərdə bilavasitə iştirak edən bir çox dairələrin siyasi-ideoloji münasibətindən asılı olaraq müxtəlif cür şərh olundu. Bunların arasında Osmanlıya qarşı bütün ərəb dünyasını təmsil edən total istiqlal hərəkatı tezisi mövcud məlumat və sənədlərin işığında artıq keçərliliyini itirmişdir. Şərif Hüseyn ingilislərlə danışıqlarda 100.000-dən çox qüvvə toplaya biləcəyini qeyd etsə də, məlum oldu ki, ingilislərin böyük maliyyə və maddi-texniki dəstəyinə baxmayaraq, Osmanlılara qarşı döyüş üçün o, yalnız 4-5000 nəfərlik silahlı qüvvə yarada bildiyi və bunların Məkkə-Maan xəttində İngilislərə dəstək olduqları qeydlərdə yer almışdır. Bu gücün Suriya-Fələstin bölgəsində Birinci Dünya Müharibəsinin inkişafında nə dərəcədə təsirli olduğu mübahisəli məsələdir. Bunlardan başqa ərəblərin çox hissəsinin Osmanlı İmperatorluğuna sadiq qaldıqları bilinməkdədir.
